home sweet home

door de ogen van celine
Ik racede door de straten in Heemskerk. Ik remde voor het adres wat ze me had gegeven terwijl ik bijna een kat overreed. Boven keek een jongen uit het raam. Ik drukte op de bel en tot mijn opluchting hoorde ik Frederique roepen ''Yoooo, het kind wat het leven verkloot spreekt. Je moet twee trappen op en dan de linker deur'' De zoemer ging en dat betekende dat ik de deur open kon doen. Ik duwde de deur open en deed wat Frederique had gezegd. Daar stond ze met een jongen pratend in de deuropening. Ik sprong boven op d'r en riep ''Dat moet je echt nooit meer doen. Mij zomaar verlaten'' zij ik boos. ''Sorry, het spijt me echt. Maar jij vond Jim al zo lang leuk en toen ging die mij opeens zoenen'' zij ze met een trillend de lip. Ze zag er zo zielig uit. Ik gaf haar een hug en toen keek ik naar de jongen. ''Echt bedankt dat je haar hebt geholpen. Hoe heet je eigenlijk?'' ''Lucas'' zij die met een glimlach. ''En jij bent Celine toch?'' ''Ja hoe weet je dat?'' ''Frederique heeft haar hart gelucht'' zij die grinnekend. ''Oke, maar ik denk dat wij maar weer is moeten gaan als we nog een beetje optijd thuis willen komen'' Frederique pakte haar tas en gaf Lucas een hug en liep toen achter mij aan naar beneden. We zwegen onderweg naar huis en toen we thuis kwamen ging ze gelijk naar haar kamer.